Resko - wycieczka 03

opis trasy

przystanek 01

Podróż zaczynamy na zarośniętym gęstą trawą peronie dawnego dworca PKP,wyobrażając sobie, że właśnie wysiedliśmy z legendarnego „Michałka”. Wysiedliśmy w miejscowości, którą zawistni Łobeziacy zwą czasem „Miastem Bezprawia”, ale to bujda wymyślona wiele lat temu i na dodatek całkiem nieprawdopodobna!

Michałek

Obecnie turyście wysiadającemu w Resku z wyimaginowanego pociągu grozi co najwyżej obszczekanie przez znane ze swej niesforności reskie pieski. Wysiadając na drugim peronie (Na stacji w Resku jeden jedyny pociąg przystawał nieodmiennie na drugim peronie, stąd też miejscy mądrale zawsze głowili się nad filozoficznym problemem użyteczności peronu pierwszego oraz trzeciego), oglądamy się po raz ostatni za siebie, żegnając sympatyczny pysk „Michałka” zwanego także „Ogórkiem” – a to dlatego, że trakcję napędową pociągu stanowił wagon motorowy produkcji węgierskiej SN-61 o kolorze nieco przejrzałego ogórca. Jednostkę trakcyjną tego typu można wciąż podziwiać w szczecińskim Muzeum Komunikacji. Do „Ogórka” uwiązany był zazwyczaj drugi wagon. Niby zwyczajny, lecz nie do końca, bowiem jako żywo przypominał wagon pociągu z kinowego westernu, co nikogo nie powinno dziwić, gdyż przecież przemierzał on wraz z „Ogórkiem” Najbardziej Dziki Zachód Peerelu.

Michałek

01
przystanek 02

Żegnamy się z „Michałkiem”, który po dawno rozebranych, widmowych torach posapie sobie aż do samych Płotów, patrzymy najpierw na lewo - tam gdzie niegdysiejsze peerelowskie lewusy wzniosły rozebrany w kolejnej Rzplitej modernistyczny dworzec PKP, po czym na prawo – gdzie wciąż sobie stoi skromna, poniemiecka chałupinka, służąca reszczanom jako stacja w czasach przed Edwardem Ryżym (Tak zwano w miasteczku tow. Gierka).

Dworzec PKP

Wbrew powszechnemu mniemaniu gierkowski dworzec PKP w Resku nie był budowlanym bublem. W wygodnej poczekalni całkiem miło oczekiwało się na lubiącego się zasiedzieć na wiejskich stacyjkach „Michałka”, popijając legendarną reską lub łobeską oranżadę o smaku landrynek wzmocnionych LSD i zagłębiało się w lekturze - na skutek owego mocno zbąbelkowanego ładunku oranżadowego nawet ciężka cegła „Mechaniki Ogólnej” zmieniała się w mig w pasjonującą powieść przygodową. A jeśli od tego wszystko zaczynało już parować pod czachą, można było zaczerpnąć świeżego powietrza, wychodząc na chwilę z budynku dworca, by pod charakterystycznym zadaszeniem (podobnym do daszka bejsbolówki) podziwiać balet pekaeśników, do których ładowały się objuczone siatkami z zakupami babiny z podreskich wiosek. Nad nami – o ile przenieśliśmy się w czasie o te kilkadziesiąt lat – widnieje dumny napis Resko Płn. W tamtych latach wielu mieszkańców miasteczka twierdziło, że istnieje gdzieś w Polsce również stacja Resko Poł., które co niektórzy utożsamiali z Leskiem w Bieszczadach (bo tamtejszy ludek ponoć lubił seplenić). Trudno to było zweryfikować w Internecie, którego wówczas jeszcze – o czym nie wszyscy wiedzą - nie było. Stąd też – jak powiadają - zawiadowca stacji Resko Płn. postanowił sprawdzić samodzielnie czy istnieje owa legendarna stacja południowa. Wykorzystując wizytę inspektorów z DOKP porwał drezynę inspekcyjną (wyglądającą jak czerwona Pabieda na stalowych kołach), pognawszy w stronę gór (czyli w dół kolejowej mapy Polski). Na skutek panującego wtenczas na PKP bałaganu dojechał aż na Rzeszowszczyznę, po drodze rozpytując kolejarską brać o mityczne południowe Resko. Niestety, wyprawa zakończyła się fiaskiem, gdyż w okolicach Przemyśla wyczerpały się siły ambitnego badacza. Tu też dopadła go bezwzględna machina PKP. Po wytrzeźwieniu został on karnie przeniesiony na stację w Płotach, gdzie ruch był już o wiele większy, a zatem i czasu na prowadzenie działalności naukowej mu nie stało…(Gdyby pan zawiadowca nie spędzał tak wiele czasu na bezproduktywnych dyskusjach o tajemniczej stacji w barze „Zagłoba”, wiedziałby to co wiedziało już wówczas niejedno co bardziej rozgarnięte dziecko – a mianowicie to, że prawdziwa stacja Resko Poł. znajdowała się w Resku! Funkcjonowała przed wojną w miejscu nieobecnej gorzelni przy ulicy… Kolejowej (pomiędzy szpitalem a tartakiem, czyli dzisiejszym „Pilśniakiem”). A zatem, jak koziołek Matołek, szukał pan zawiadowca po szerokim świecie tego co było bardzo blisko). Może to tylko legenda – kto wie? Z architektonicznego punktu widzenia dworzec kolejowo-autobusowy w Resku był szczytowym osiągnięciem zachodniopomorskiego modernizmu (z niewielkimi wpływami brutalizmu – który uwidocznił się w pełnej mierze szczególnie po likwidacji linii kolejowej Runowo Pom. – Wysoka Kam.). Nie miał on, niestety, tyle szczęścia co zachowane do dziś (tyle że opakowane szczelnie w styropian) bloki mieszkalne w centrum miasteczka oraz na Wichrowych Wzgórzach. Do czasu wybudowania solidnego dworca w latach 70-tych XX wieku, używano fragmentu stacyji kajzerowskiej, o którym nie ma się co rozpisywać - wystarczy spojrzeć na lichą chałupinkę po prawej. Dumne Resko epoki gierkowskiej usunęło ją na boczny tor, na którym stoi sobie do dzisiaj.

Dworzec PKP

02
przystanek 03

Wychodząc na ulicę Kolejową widzimy po lewej stronie zachowany budynek stacyjny kolei wąskotorowej.Pociągi pasażerskie nie zajeżdżały na tę stację już od czasów „wczesnego Wiesława” (Pierwsze lata panowania dobrotliwego tow. Gomółki), ale na bocznicy jeszcze przez długie lata stały długie składy zdemolowanych wąskotorowych wagoników, szukających ostatniej deski ratunku w działających w Resku Warsztatach Naprawczych Taboru PKP

Resko Wąskotorowe

03
przystanek 04

Na końcu ulicy Kolejowej, po prawej stronie, widzimy zachowaną wieżę ciśnień, gdzie w 2017 roku dokonano sensacyjnego odkrycia archeologiczno-kolejowego. Była nim oryginalna, zabytkowa pompa wodna, która jest dziś także nieobecna, jako że trafiła do Muzeum Narodowego w Szczecinie. Zaś sama historia wzmiankowanej wieży wedle niektórych fantastów sięgać ma zamierzchłych czasów przedkolejowych – ponoć miała ona już w średniowieczu służyć jako miejska baszta obronna, stanowiąc wysuniętą część reskiego barbakanu (do którego głównego donżonu, a raczej nieobecności po nim, jeszcze dojdziemy). Jako że stoi przy szosie wiodącej do stolicy sąsiedniego powiatu, owi fantaści zwą ją „Basztą Świdwińską”. Oczywiście, to wszystko bujdy i bajki. Ale, kto wie…?

Baszta Świdwińska

04
przystanek 05

Przy następnej wieży (sześcienna tzw. Wieża Dróżnika) skręcamy na lewo,kierując się w stronę centrum miasteczka. Idziemy teraz główną ulicą Reska (Wojska Polskiego). Idąc nią mijamy najpierw budynek nieobecnego banku spółdzielczego (Obecny, już nie reski, mieści się w zwykłym bloku na rynku, naprzeciw ratusza), z którym wiąże się ciekawa opowieść kryminalno-finansowa z czasów przełomu, ale nie czas teraz i nie miejsce, by się rozdrabniać – zostawmy ją zatem w ciemności, w którą niegdyś zapadła.

Bank Spółdzielczy

05
przystanek 06

Nieco dalej, przy skrzyżowaniu z ulicą Kościuszki znajduje się budynek nieobecnej apteki, zwany w dawnych czasach „pałacykiem japońskim” – z powodu charakterystycznego, krytego oryginalnym gontem, dachu. Z architekturą japońską miał ten budynek niewiele wspólnego, lecz dziś już się nie da tego dowieść, gdyż i po pięknej dachówce zostało jedynie wspomnienie.

apteka

06
przystanek 07

Niedaleko od nieobecnej apteki,w typowo pruskim domu, mieściła się nieobecna poczta (Do obecnej niebawem dojdziemy), a tuż za nią nieobecna biblioteka miejska oraz dom kultury. Jak na przybytki sztuki wyższej przystało, te dwie ostatnie zamieszkały w najbardziej spiczastej reskiej willi, przypominającej swą architekturą raczej budynki szwajcarskie, lub przynajmniej szwardzwaldzkie, nie zaś swojskie: prusko-regenwaldzkie.

Biblioteka.

Budynek ten (w którym dziś znajdziemy salon piękności i sklepik z ciuszkami), choć zadbany, odbija jedynie blade echo oryginalnej urody, jaką niegdyś tak bardzo czarował zarówno miejscowych, jak i przyjezdnych. Niestety, remont pozbawił go niemal całego dawnego czaru. Biblioteki oraz czytelnie dla dzieci i dorosłych umiejscowiono na parterze, na piętrze pracownie i biura domu kultury, zaś na samym szczycie budynku miasteczko nawiązywało kontakt ze światem – tętniła tutaj bowiem intensywnym elektromagnetyczno-biologicznym życiem bardzo aktywna radiostacja krótkofalowa. W podziemiach budynku – w miejscu obecnej sauny i salonu masażu nieerotycznego – rozgościła się piwnica, jak najbardziej artystyczna. Miał Krakówek swą „Piwnicę pod Baranami”, zaś Resko „Piwnicę pod Czytelnikami”, gdyż nad jej stropem mieściły się sale biblioteczne. Nie wiadomo jak tam było w dawnej mieścinie królewskiej, ale rescy czytelnicy z pewnością baranami nie byli (o czym świadczy ówczesny, bardzo podziwiany w województwie poziom tutejszego czytelnictwa). W mrocznych murach piwnicznych odbywały się odczyty popularno-naukowe (często poświęcone zamierzchłej historii miasteczka), wieczory poezji, występy kabaretowe. Przesławna „Reskomycyna” wystawiała tutaj kameralne sztuki dramatyczne.

Biblioteka

07
przystanek 08

Naprzeciwko nieobecnego domu kultury, tu gdzie teraz przyjmuje fryzjer mieścił się nieobecny hotel miejski. Ściślej: pokoje hotelowe umieszczone były na piętrze. Zaś na parterze mieszkał komendant posterunku MO, znany z taktu i umiłowania spokoju oraz ciszy, ale również i ze stanowczości. Dzięki temu genialnemu rozwiązaniu reskich planistów nikt w miasteczku nie cierpiał z powodu nocnych wyczynów hotelowych gości.

hotel

08
przystanek 09

Nie przechodząc na drugą stronę ulicy – gdyż chwilowo nie zamierzamy się strzyc – dochodzimy do budynku obecnej poczty, zbudowanego w stylu neogotyckim, stąd też niektórzy zwą go „Malborkiem”, inni zaś „Zamkiem Drakuli”. Poczta mieści się dziś w budynku po nieobecnym miejskim domu towarowym, w którym – w celi z artykułami drogeryjnymi i tysiąc oraz jednym drobiazgiem, tudzież i w innych zimnych komnatach – więzione były w dni powszednie przez osiem godzin ponęntne sprzedawczynie uwalniające od czasu do czasu zza lad poszukiwane w tamtych czasach towary. Wcześniej zaś w jej murach był sąd powiatowy wraz aresztem.

Malbork

09
przystanek 10

Na poczcie zaopatrujemy się w kolorowe widokówki z obrazkami Reska, po czym przechodzimy na drugą stronę ulicy, by zatoczyć małe – ale ciekawe pod względem tropionej nieobecności - kółeczko wokół szkoły. Mijamy głaz narzutowy ściągnięty z czyjejś roli i zaadaptowany do roli pomnika ku czci ofiar ostatniej wojny. Przy nim zobaczymy dwa moździerze piechotne. Dobrze poinformowani powiadają, iż co więksi rescy patrioci chowają po szopach i piwnicach pociski do tych groźnie wzniesionych ku niebu luf, by w należytej chwili – wszak licho nie śpi – ustawić je w dobrze zamaskowanych węzłach obrony we wrażliwych punktach miasta (gdzie – tego nie wie nikt; niektórzy gadają, że burmistrz ma w szafie pancernej schowany tajny dokument pod kryptonimem „Forteca Resko”, ale to chyba bujda, gdyż pewien znany i wygadany włamywacz znalazł w niej jedynie niedopitą butelkę z białowieską trawką).

Pomnik

10
przystanek 11

Przeskakując czym szybciej obok groźnych luf, przechodzimy przez ulicę imienia sławnego astronoma,mijając plac po nieobecnej kuźni. Po prawej stronie wznosi się imponujący jak na tak malutkie miasteczko budynek szkoły imienia pana Bismarcka, obecnie noszącej imię majora Sucharskiego, które przeniosło się doń wraz ze szkołą numer dwa, kształcącą onegdaj młódź przy ulicy imienia pana Buczka (tam gdzie teraz znalazło się wyniesione z górnej kondygnacji „bismarkówki” liceum). W dawniejszych czasach, gdzieś tak do początków lat 80-tych minionego wieku, budynek szkolny był prawdziwym kombinatem oświatowym: na dole podstawówka (nr 1), na górze zaś średniak.

Szkoła

11
przystanek 12

Przechodzimy obok nieobecnej wytwórni oranżady (o której zaletach już wspomniano), dochodząc do terenu zakładu usług komunalnych, gdzie mieściła się nieobecna już od wczesnych lat siedemdziesiątych gazownia miejska. Wyróżniała się dużym, blaszanym zbiornikiem, podobnym do średniowiecznego zamkowego donżonu lub barbakanu (stąd też i miało Resko, poza zmniejszonym w skali Malborkiem(czyli dzisiejszą pocztą), również i swój miejski Barbakanik). Gazowa beka zbudowana została w czasach kajzerowskich, a może nawet i później, lecz i tutaj – podobnie jak i w przypadku tzw. Baszty Świdwińskiej – co niektórzy fantaści snuli domysły, że w istocie powstała z modernizacji prawdziwego miejskiego barbakanu (jedynego na całym Zachodnim Pomorzu!). Widoczny zaś nieopodal nasyp po nieobecnej bocznicy kolejowej miał być w istocie zasypanym ziemią fragmentem muru obronnego z bramą wjazdową w miejscu zachowanego o dziś wiaduktu.

Gazownia

12
przystanek 13

Na rogu ulicy Kopernika i Sportowej skręcamy w prawo, a następnie znów w prawo, obchodząc wciąż teren szkolny. W ten sposób przechodzimy obok charakterystycznej „Czarnej Willi” – jednego z najciekawszych budynków w miasteczku. Następnie mijamy nieobecny żłobek, który – podobnie jak wiele innych „domów z klimatem” – nie miał szczęścia w czasie renowacji. Złośliwi mawiają, iż jego obecny właściciel w zamierzchłych latach przedprzedszkolnych ustawicznie obrywał po główce wielkim drewnianym autobusem, w wyniku czego postanowił rozwiać na cztery wiatry całą żłobkową magię tego miejsca.

czarna willa

13
przystanek 14

Nie słuchając złośliwych podszeptów dochodzimy znów do kluczowej dla miasteczka ulicy Wojska Polskiego. Po drugiej stronie widzimy sylwetkę przedwojennego budynku po nieobecnym internacie dla dziewcząt z LO, zwanym przez niektórych „Hotelem Matrymonium”, gdyż w sposób skuteczny, choć nielegalny zostało tu skojarzone i przedwcześnie skonsumowane niejedno małżeństwo. Za internatem nieobecny sklep spożywczy, a następnie ciąg przedwojennych kamienic.

internat

14
przystanek 15

Dochodzimy do nieobecnego kina „Gwiazda” (teraz mieszczą się nim sklepy). Tu w dawnych czasach, poczynając od kreskówkowych „poranków”, a kończąc na krwawych horrorach, kształtowały się gusta reskich miłośników dziesiątej muzy.

kino gwiazda

15
przystanek 16

Zaraz za nieobecnym kinem, po prawej, widać budynek kombinatu gastronomicznego „Mozaika”. Jest on obecny jedynie w części (jako restauracja – zniknęły: bar zwany „Szumiejko” [swego czasu poważna konkurencja dla baru „Zagłoba”] oraz kawiarnia „Za szklanymi kaflami”). A także jedynie jako martwa nazwa, bo cóż jest warta „Mozaika” bez mozaiki? W latach panowania Edwarda Ryżego w pereelu wybudowano wiele podobnie „mozaikowych”, ozdobionych szklaną i ceramiczną stłuczką, kombinatów gastronomicznych (by niedaleko szukać: łobeski „Kosmos”, w którym wielu wzlatywało na orbitę, a dziś można sobie co najwyżej posnuć się pomiędzy półkami ze spożywczym badziewiem).

Mozaika

Spośród wszystkich znanych gastrokombinatów ten w Resku wyróżniał się wyjątkowo wysokim poziomem zdobiących go mozaik, wyrastających z roli zwykłego „deko” (Deko czyli dekoracja, a nie „deko gorzały”) pod śledzika”, jako że były one prawdziwymi dziełami sztuki. Obrazy ścienne wykonane przez dziś już zapomnianych mistrzów stanowiły – w zgodnej ocenie znawców sztuki współczesnej – szczytowe osiągnięcie polskiego dwudziestowiecznego ekspresyjnego neofiguralizmu. Dlatego też ich usunięcie smakosze sztuki wyższej niźli tylko kulinarna przyrównują do zniszczenia przez różne kataklizmy dziejowe niektórych cudów świata. Cudami światka reskiego były one z całą pewnością. Fasada wejściowa ozdobiona została dziełem zwanym pod nazwą „Mondo Cane”. Żartownisie mawiali, iż do postaci piesków pozował późniejszy palacz kombinatu, zwany z racji podobieństwa do jednego z bohaterów z disnejowskich kreskówek: psa Pluto. O „Mozaice” można by mówić wiele, ale – patrząc na bielmo jej ścian – serce się kroi, zatem musimy ruszać dalej…

Mozaika

16
przystanek 17

Przechodzimy wzdłuż kościoła, by znaleźć się na rynku, gdzie skręcamy, jak zazwyczaj, w prawo. W malutkich kamieniczkach gnieździły się nieobecne zakłady rzemieślnicze: zegarmistrzowski oraz fotograficzny. Ich właściciele pozostają we wdzięcznej pamięci mieszkańców miasteczka. Przecinamy uliczkę wiodącą do wrót świątyni, przechodząc obok sklepu spożywczego, który działa w miejscu nieobecnej „Jedynki”. To właśnie tutaj panie sprzedawczynie odcinały wielkim nożem kawał smakowitości z ogromnego bloku cukierniczego, który dla reskich filozofów smaku był niemal doskonałym modelem Wszechsmaku. Dziś już takiego bloku nie uświadczysz…

Rynek

17
przystanek 18

Za spożywczakiem mijamy jeszcze „kwiaciarnio-śmieciarnię” (jak chcą niektórzy rescy złośliwcy), przechodzimy obok zupełnie nieobecnego budynku, gdzie niegdyś sprzedawano to i owo, a następnie przecinamy po pasach po raz kolejny ulicę Wojska Polskiego. Teraz po lewej stronie widzimy teren nieobecnego „Baru pod Chmurką” (jego działalność przejęła, raczej z mizernym skutkiem „Kawiarnia pod Biedronką”), za którym władała jego konkurencja w postaci Reskiego Klubu Dyskusyjnego „Bełcik”. Prawica zaś cieszy nas widokiem popularnej w miasteczku „Biedronki”, mieszczącej się w znacznej części lokalu po nieobecnym Domu Towarowym „Piast” (tym, który z kolei przejął pałeczkę handlu wielkometrażowego po dawnym „Malborku”). Zakupy w „Piaście” wiązały się ze znacznie bardziej interesującymi przygodami niż wybieranie pośród bogactwa w biedronkowym sezamie, ale nie powinno to być powodem do narzekań.

Piast

18
przystanek 19

Ulicą Bohaterów Warszawy idziemy dłuższy kawałek, dochodząc do nowego ronda przy nieobecnej szklarni miejskiej, którą ktoś kiedyś dumnie nazwał „Reską Palmiarnią”, chociaż palm tam nawet przed Niedzielą Palmową nie uświadczyłeś. Ale szef tejże szklarni miał miękkie serce dla znajomej dzieciarni, więc pozwalał czasem pobawić się pod szkłem. I wtenczas można było się w mgnieniu oka przenieść z pomorskiego miasteczka w sam środek afrykańskiej puszczy lub na egzotyczną wyspę na Pacyfiku (np. w archipelagu Bergamutów). Wizytujący kot zamieniał się wtenczas w geparda (kot zaspany – w leniwca), a wróbelek który zaplątał się, wlatując przez uchyloną szybkę – w bajecznie kolorową rajską papużkę.

Palmiarnia

19
przystanek 20

Po drugiej stronie ulicy, którą musimy przeciąć, widzimy reskie „krewetki” (zakład przetwórczy). Dawniej był w tym miejscu zakład gospodarki komunalnej.

Komunalka

20
przystanek 21

W miejscu obecnego parkingu i nieco dalej, w dolnej części cmentarza jeszcze długo po wojnie stała opuszczona kaplica (faktycznie zaś kościół Św. Jana) oraz mnóstwo żeliwnych poniemieckich krzyży.

kaplica

21
przystanek 22

Pomiędzy rondem a parkingiem przy cmentarzu stał również onegdaj nieobecny dziś tajemniczy budynek,o którego wiodą spory znamienici reskolodzy. Wedle niektórych zaczynał on numerację wiodącej w stronę Słowikowa ulicy Stodolnej (a nie Stodólnej - jak wielu mniema). Wedle innych zaś wiodącej w kierunku morza ulicy Kołobrzeskiej, lub też kończył numerację ulicy Kościuszki. Wbrew pozorom spór ów miał głębsze znaczenie, gdyż jedyny stojący obecnie (teraz zrujnowany) budynek mieszkalny posiada adres „Stodolna 2”. Jeśli zatem dom, którego duch unosi się nad współczesnym rondem nie był wliczony w numerację tejże ulicy, to gdzie się podziała „jedynka”?!

Nieobecny domek

Po nadaniu, w trakcie jednych z ferii zimowych, enerdowskiego serialu dziecięcego o niewidzialnym smoku, dzieciarnia z byłej ulicy Dąbrowszczaków nie miała żadnych wątpliwości: pod adresem „Stodolna 1” kryje się dom niewidzialny. Gdzie jednak on stał (lub nadal stoi), tego nie wie nikt… Poza wspomnianym nieobecnym domu przy zbiegu trzech ulic, rosła tutaj babka o podwójnie magicznym działaniu: błyskawicznie goiła wszystkie rany, o jakie nietrudno przy zabawach na wolnym powietrzu oraz służyła jako doskonałe narzędzie do wróżenia (wystarczyło pomyśleć pytanie, a następnie urwać kawałek łodyżki – parzysta lub nieparzysta liczba wystających zeń włókienek wskazywała rozwiązanie). Występowanie magicznej babki wskazywałaby na to, że w pobliżu faktycznie musi znajdować się jakiś niewidzialny zamek czarownika.

Nieobecny domek

22
przystanek 23

Na ulicy Stodolnej, która dziś powinna zwać się raczej Bezstodolną, spotykamy się z nieobecnością zbiorową. Od dawien dawna (czyli z jakieś pół wieku temu) przynajmniej jedna (z naszego punktu widzenia – lewa) strona zabudowana była szczelnie ceglanymi stodołami. Po drugiej zaś stronie rząd budynków ciągnął się do wciąż widocznej Bzowej Skarpy. Z czasem jednak biedne stodółki zaczęły się wykruszać – i to ze znacznie większym impetem niż zęby w szczęce bywalca baru „Zagłoba” (nawet i takiego co pasjami lubił w zęby dostawać od samego, wielkiego jak szafa stróża porządku, kaprala Buczka). Wszystkie one stawały się ofiarami Czerwonego Kura, który – wedle niektórych reskich fantastów – był zamieszkującym tę ulicę płomiennym duchem.

Stodoły

Wedle innych przyczyna nieustannych pożarów na Stodolnej była bardziej prozaiczna: wzniecał je jakoby strażak-piroman, czerpiący ogromną satysfakcję z nurkowania w płomieniach (podejrzewano najdzielniejszego z reskich OSP-owców, zwanego Jurkiem Płomiennym Nurkiem, lecz dowodów przeciw niemu nigdy nie zebrano). Jeszcze inni za wszystkie pożary winili znudzoną wieczną kopanką szmacianki dąbrowszczacką chuliganerkę (Czyli dzieciarnię z dawnej ulicy Dąbrowszczaków), gdyż każdy pożar był zarazem wielkim widowiskiem rozrywkowym, ściągającym na Stodolną tłumy kibiców, o których mogli sobie tylko pomarzyć działacze „Mewy” Resko. Fantaści trwali przy swoim, twierdząc że nawet jeśli zapałkę potarł o draskę strażak-piroman, albo łobuz z Dąbrowszczaków, to i tak za wszystkim stoi kontrolujący ich umysły niewidzialny na co dzień Czerwony Kur. Faktem jest, że nawet w czasach dzisiejszych, kiedy jeden z obywateli postanowił zaadaptować na dom mieszkalny jedną z częściowo ocalonych stodół Czerwony Kur stanął mu okoniem jeszcze w trakcie kosztownego remontu.

Stodoły

23
przystanek 24

Skoro po lewej nie widzimy już stodół, zerknijmy na prawo, gdzie (obecnie za metalową siatką) wznosi się Bzowa Skarpa, ciągnąca się aż do tablicy wjazdowej do miasta (od strony Słowikowa). W jej pachnących narkotycznym kwieciem gęstwinach (zwanych przez niektórych Bzowym Zamczyskiem) skrywał się onegdaj przesławny niebiezpieczny Robi Bombardo „od wariatów” (Tak nieładnie w dawnych czasach nazywano mieszkańców reskiego DPS-u), rzucający kamieniami w szprychy przejeżdżających Stodolną rowerów, a na widok zwalonej na kocie łby welocypedystki (gdyż na ofiary wybierał zwykle wracające z zakupów baby z okolicznych wiosek) walący kijem w wielką puchę po oleju z UNRA, by następnie wykonać jedną ze swych tryumfalnych pieśni.

Bzowa Skarpa

24
przystanek 25

Dochodzimy do rozwidlenia ulicy Stodolnej – jedna jej odnoga biegnie górą, wzdłuż Bzowej Skarpy, zaś druga, ta w którą wejdziemy, dołem. Po lewej stronie, za wspomnianymi (już nieobecnymi…) stodołami, widzimy teren rekreacyjny należący do pobliskiego DPS-u, który jeszcze pół wieku temu wyglądał zupełnie inaczej: było to zwyczajne pastwisko dla koni, zwane – nie wiedzieć czemu – „Koplem”, na którego północnym skraju odbijała słoneczne promienie tafla niewielkiego stawiku, zwanego Wolim Okiem. Stawek ten w czasie ferii zimowych stawał się prawdziwym olimpijskim boiskiem lodowym, zaś cała okolica przeistaczała się stolicę sportów zimowych, czyli w Reskie Grenoble (nazwa od miejscowości, w której pod koniec lat 60-tych XX wieku odbyły się zimowe igrzyska olimpijskie).

Tereny olimpiad zimowych

Poza lodowiskiem na nieobecnym już oczku wodnym, na którym odbywały się mecze hokejowe i z rzadka tzw. „wygłupy figurowe” (widzowie przesiadywali na pobliskich krzakach tarniny, ciesząc się widowiskiem i napełniając brzuchy lekko cierpkimi owocami), Reskie Grenoble posiadało dwie górki zjazdowe. Bliżej gospodarstwa rolnego znajdowała się nieobecna już Stroma Płastuga (Na niemieckich, przedwojennych mapach zwała się ona złowieszczo Der Galgen-Berg, czyli Góra Szubieniczna) - płaskowzgórze nieco tylko wyższe od pobliskich budynków, ale posiadające wyjątkowo strome zbocza, z której zjechać na sankach potrafili jedynie pozbawieni strachu saneczkarze, zaś bezpośrednio za nią Płaszczak Łagodny, z którego zjeżdżano jak po maśle – nie tylko na sankach, ale i na wszelakich zjazdowych wynalazkach, na przykład na uratowanych cudem drzwiach od niedawno zgorzałej stodoły lub kawałku płyty pilśniowej z napisem „Obywatelu zbieraj złom!” (nieliczni posiadali również narty). Jedynym niebezpiecznym miejscem Płaszczaka Łagodnego był niemal pionowy niski uskok nad ulicą, tuż przy końcu trasy (zwany nieładnie „Łamidupą”). Narciarze mieli możliwości wykorzystywania całej szerokości Płaszczaka wykonując slalom pomiędzy pozostawionymi tu przed zimą tyczkami do grochu lub uschniętymi łodygami po słoneczniku. Na Stromej Płastudze odbywała się również niebezpieczna konkurencja skoków bez nart. Każdy skaczący ze skarpy zawodnik musiał w trakcie ewolucji wykrzyknąć imię swego idola. O ile zimą spadało się zazwyczaj w głęboką zaspę, czego jedynym skutkiem była nagła zamiana w śnieżnego bałwana, to o wiele bardziej niebezpiecznie wyglądały skoki wykonywane po olimpiadzie, w lecie – zawodnicy lądowali w piachu na odsłoniętym fragmencie Stromej Płastugi (na szczęście nigdy nikomu – jakimż cudem?! - nic się nie stało). Reskie Grenoble nie zamieniło się w Sapporo, a nawet nie zostało skromnym Zakopanym i wnet zostało zakopane w dziejowej pomroce. A to za sprawą ówczesnego dyrektora DPS, który nabywszy dla „wariatów” pobliskie gospodarstwo rolne, wpadł na pomysł wykorzystania „Kopla”, do celów rekreacyjnych. Jakoś mu w tym przeszkadzało oczko wodne (o którym mówiono, że choć malutkie, to wyjątkowo głębokie – bardziej wielka studnia niźli mały stawek) oraz Stroma Płastuga, na której dzieciarnia urządzała wariackie skoki na łeb na szyję (a co jeśli pójdą jej śladem powierzeni mu „wariaci”? – strach nawet pomyśleć). Wynajął zatem solidny spychacz gąsienicowy, który wraz ze swym operatorem całymi miesiącami zasypywał Stromą Płastugą Wole Oko. Zaiste musiał to być głęboki staw, gdyż góry ledwie starczyło na jego zasypanie. Dziś ani po głębinie, ani po wysoczyźnie nie ma ani śladu…

Tereny olimpiad zimowych

25
przystanek 26

Nie pójdziemy już dalej lewą odnogą Stodolnej(którą doszlibyśmy wkrótce do znanej nam już dobrze głównej arterii Reska, czyli ulicy Wojska Polskiego). Zawrócimy, nie dochodząc do zabudowań DPS-u, by idąc kawalątek, wrócić do rozwidlenia, którym kierujemy się teraz na prawą nitkę, wiodącą w stronę nieodległego Słowikowa. Wchodzimy na tzw. Drogę Kota (Etymologia tej nazwy jest niejasna. Niektórzy sądzą, iż jest to zniekształcona forma „Drogi Kata” [w stronę na Słowikowo miała albo stać miejska szubienica, albo samotny domek kata], lecz zapewne nie ścinacz złych głów stoi za tą zagadką, a jakiś wybitny łapacz myszy). Po lewej stronie widzimy szerokie pole, stanowiące część tzw. Stepów Zastodolnych, po prawej zaś wjazd na nieobecne działki pod wezwaniem (jeśli autora pamięć nie myli) „XXX-lecia PRL”. Obecnie teren ten należy do rozrastającego się cmentarza komunalnego. Drogą Kota można dojść do przejazdu kolejowego po nieobecnej już dziś linii Runowo Pom. – Wysoka Kam. Warto tu wybrać się pod wieczór, gdyż Stepy Zastodolne i ich okolice słyną wśród astronomów-amatorów z niesłychanych właściwości obserwacyjnych. Pewien badacz z okolic Łobza, po wielu obserwacjach stwierdził, iż w normalnych warunkach pozorna odległość Księżyca od Ziemi w okolicach Stepów Zastodolnych jest od 50 aż do 80% mniejsza niż faktyczna. Wyliczył on również, że np. w trakcie występowania Perseidów, pomiędzy Reskiem a Słowikowem widać o 47,4% więcej meteorytów niż w pozostałych punktach obserwacyjnych! Musi to zapewne wynikać z jakiś szczególnych właściwości kształtowania się atmosfery ponad tym terenem.

droga kota

26
przystanek 27

Doczłapaliśmy się do nieobecnego przejazdu niestrzeżonego, skąd wrócimy do Reska. Wcześniej zerknijmy na lewo, na widoczne z dala zabudowania Słowikowa oraz na prawo (linia lasu, którą widzimy, miała w zamyśle reskiej dzieciarni być końcem świata, a nieobecna już dziś, ledwie widoczna na horyzoncie wieża przeciwpożarowa stanowiła według niego coś w rodzaju Słupa Herkulesa – za nią miało już nie być nic…). Trasa powrotna prowadzi od przejazdu, śladem nieobecnej linii „Michałka” w prawą stronę – wiodącą wprost do nieobecnej stacji PKP (tam skąd zaczęliśmy wycieczkę). Zmierzamy zatem granicą Zastodolnych Stepów, dochodząc do ogrodzenia cmentarza. Po drodze zobaczymy na rosnącym nad torowiskiem drzewie krzyż upamiętniający pewne ponure wydarzenie z niedawnych lat, o którym nie będziemy się rozpisywać.

Linia kolejowa

27
przystanek 28

Przedzierając się przez dzikie zarośla, które opanowały dawne torowisko w okolicy cmentarza, dochodzimy do pięknego wiaduktu(wybudowanego ostatnio na miejscu dawnego – nieobecnego) przy wjazdowej ulicy Kołobrzeskiej. Tamten stary przez długie lata stanowił on piękną bramę wjazdową do miasteczka. Niestety, jego górna część została zniszczona przez nieroztropnego TIR-owca. Na szczęście nowy wcale mu urodą nie ustępuje. Schodzimy w dół dosyć niebezpiecznym, stromym zejściem. Stąd możemy się kierować w stronę centrum Reska, lub też (bardziej ambitnie) wspiąć się jeszcze raz na nasyp nieobecnej linii kolejowej, by podziwiając panoramę miasteczka podążać w stronę drugiego wiaduktu. Dochodząc doń zobaczymy dwa reskie zamki: po lewej stronie – Elektryczny, zaś po prawej – Wysoki, przy którym mijamy kolejną nieobecność – samotny krzywy komin. Za wiaduktem, idąc aleją gęstych krzewów i drzewinek, dochodzimy po raz kolejny do znajomej ulicy Wojska Polskiego. Przed sobą, za przejazdem, widzimy Basztę Świdwińską. Już tu-śmy byli – koniec wycieczki!

Wiadukt

28

Resko dla dociekliwych

Wycieczka po nieobecności

03

wycieczka

opis trasy

przystanek 01

Michałek

Michałek

01

przystanek 02

Dworzec PKP

Dworzec PKP

02

przystanek 03

Resko Wąskotorowe

03

przystanek 04

Baszta Świdwińska

04

przystanek 05

Bank Spółdzielczy

05

przystanek 06

apteka

06

przystanek 07

Biblioteka.

Biblioteka

07

przystanek 08

hotel

08

przystanek 09

Malbork

09

przystanek 10

Pomnik

10

przystanek 11

Szkoła

11

przystanek 12

Gazownia

12

przystanek 13

czarna willa

13

przystanek 14

internat

14

przystanek 15

kino gwiazda

15

przystanek 16

Mozaika

Mozaika

16

przystanek 17

Rynek

17

przystanek 18

Piast

18

przystanek 19

Palmiarnia

19

przystanek 20

Komunalka

20

przystanek 21

kaplica

21

przystanek 22

Nieobecny domek

Nieobecny domek

22

przystanek 23

Stodoły

Stodoły

23