Zaczynamy stojąc ponad… drzewem! Jako że w Resku wszystko jest możliwe. Drzewo ono w wodzie stojące – od wieków herb miasta – znajdziemy na przystani kajakowej przy ulicy Jedności Narodowej. Tuż za mostem na Redze i
elektrownią (dawnym młynem).
Stąd ruszamy w stronę parku, przejeżdzając pod tzw. Budynkiem Bramnym, w którym mieściło się niegdyś Powiatowe Muzeum (co upamiętnia umieszczona przed budynkiem tablica oraz rzeźba przedstawiająca prasłowiański garnek).
Przejechawszy pod bramą, skręcamy wkrótce w prawo – objeżdżając fragment Wzgórza Zamkowego...
pyszni się murami wzniesionymi w …XXI wieku (ale na miejscu tych dawnych, średniowiecznych). Po prawej stronie, na Redze, jeszcze całkiem niedawno była wyspa – legenda miejska żywa jeszcze w latach 70-tych ubiegłego wieku głosiła, że na tej wyspie istniało więzienie połączone z zamczyskiem podziemnym przejściem (na dowód wskazywano zatopiony w rzece fragment muru). Dziś boczna odnoga Regi zupełnie wyschła i po wyspie zostało tyle samo co po rzekomym więzieniu Borków, czyli… nic!
Skręcamy zgodnie z kierunkowskazem rowerowej ścieżki edukacji ekologicznej „Dorzecze Regi” (biegną tędy również: rowerowy szlak „Mocy i Tradycji” oraz trasa Biegu o Strzałę Widanta) – w prawo i wkrótce przekraczamy rzekę poprzez mostek, za którym (po lewej) przed wojną istniało kąpielisko miejskie, a teraz cieszą oko malownicze moczary.
Za mostkiem mijamy galerię ptasich budek oraz nowo zbudowane miejsce wypoczynkowe – ponoć miało tu powstać nowe kąpielisko miejskie, ale cóż… Kąpać się nie radzimy, za to można przysiąść nad stawem i przekąsić energetyczne batony w towarzystwie sympatycznych reskich kaczuszek…
Wyjeżdżamy na ulicę Polną. Po prawej stronie widzimy pozostałości po dawnej fabryce maszyn rolniczych (później Zakłady Naprawcze Mechanizacji Rolnictwa) – gdzie rozpoczęła się pamiętna reska rewolucja przemysłowa (pod wodzą naukowca i przemysłowca Karla Sprenglera, którego pomnik stoi niedaleko stąd).
Przekraczamy pozbawiony torów przejazd kolejowy. Po lewej widzimy most dawnej linii kolejowej Resko Płn – Wyszogóra (warto podjechać te kilkadziesiąt metrów, by spojrzeć z góry na malowniczy brzeg rzeki). Warto też zjechać na chwilę na prawo – po przekroczeniu ulicy Szpitalnej (droga na Węgorzyno) dojedziemy do zabudowań po dawnej gorzelni (po lewej) oraz dawnej stacji kolejowej Resko Płd. (miasteczko posiadało aż trzy stacje: dwie normalnotorowe i wąskotorową).
Wracamy na trasę – mijamy po prawej pastwisko dla koni, a po lewej zdziczały sad, osiągając tor motocrossowy. Miłośnicy ekstremalnych wrażeń mogą spróbować na nim swoich sił, ale uwaga: choć za plecami mamy budynki szpitalne, to nie możemy stamtąd – w razie połamania karku – spodziewać się pomocy, gdyż reski szpital pełni obecnie zupełnie inną funkcję. A zatem: ostrożnie!
Po silnych wrażeniach czas na wrażenia natury estetycznej, gdyż minąwszy po lewej nadrzeczne łąki, wjeżdżamy do malowniczego lasu (Resko jest otoczone zielenią – prawie połowę powierzchni gminy zajmują tereny leśne). Przy wjeżdzie możemy nieco odpocząć i uzupełnić wiedzę przyrodniczą (dzięki przystankowi urządzonemu przez Nadleśnictwo).
Zmierzając przez urozmaicony las, dojeżdżamy do pozostałości kolejnej linii kolejowej, tym razem wąskotorówki Resko-Mieszewo. Skręcając w lewo, żegnamy się ze ścieżką „Dorzecze Regi”.
Przekraczamy tzw. Zielony Most (wg niektórych: Czerwony), z którego piękne widoki na Regę (patrząc w lewo możemy czasem dostrzec bobry). Za mostem po lewej tzw. Zielone Oczko. Po chwili po prawej – drugie (w istocie jest to fragment starorzecza Regi).
Żegnamy się z trasą Biegu o Strzałę Widanta, która za lasem skręca w lewo (możemy z tego miejsca dotrzeć do ciekawego uroczyska nad Regą zwanego Dzikuską – należy jechać wzdłuż pola, a następnie leśną ścieżką, w lewo, dołem – górą biegnie „Widant”).
Szlakiem „Mocy i Tradycji” prowadzącym dawną linią kolejową dojeżdżamy do wyraźnego rozgałęzienia – znakowany szlak rowerowyn skręca w prawo (trasą dawnej linii Resko-Skrzydłowo), my zaś zmierzamy nadal prosto, osiągając niebawem kompleks dawnych zabudowań kolejowych. Wyjeżdżamy na ulicę Kolejową przy dawnym budynku stacyjnym wąskotorówki. Naprzeciw stał do niedawna wybudowany w roku 1974 modernistyczny dworzec PKP (teraz zaś stoi tablica informacyjna oraz drewniana figura kolejarza).
Jadąc ulicą Kolejową mijamy kolejową wieżę oraz tzw. Wieżę Dróżnika przy skrzyżowaniu dawnej linii kolejowej z drogą prowadzącą do Łobza i Świdwina.
Skręcamy w lewo i przez chwilę jedziemy główną reską arterią – ulicą Wojska Polskiego, ale już przy najbliższej okazji skręcamyw prawo – w ulicę Kościuszki. Z łuku widoczny jest wiadukt na trasie pokonywanej ongiś przez słynnego „Michałka” (legendarny pociąg relacji Runowo Pom. – Wysoka Kam.), zaś za łukiem mijamy ciekawy budynek dawnego posterunku energetycznego.
Minąwszy (przy wylocie ulicy 1 Maja) budynek dawnego przedszkola, zmierzamy dalej ulicą Kościuszki, dojeżdżając niebawem do siedziby reskich strażaków i ratowników medycznych (straż pożarna - budynek z charakterystyczną wieżą).
Wjeżdżamy na ulicę Kołobrzeską – warto zatrzymać się przy doskonale widocznym z ulicy Kościuszki drewnianym posągu. W tym miejscu, na terenie widocznego zza muru cmentarza stał niegdyś kościół Św. Jana – niestety, został on rozebrany w końcu XX wieku).
obecnie ogrodzony – dawniej jedno z ulubionych miejsc okolicznej dzieciarni.Na rondzie nie kierujemy się ku centrum miasta, lecz w stronę Komorowa, wjeżdżając w sławną ulicę Stodolną. Stojąca naprzeciw ciut cuchnącej burczącej krewetkarni odbudowana stodoła jest reliktem pozostałym po innych, którymi jeszcze pół wieku temu była zapełniona ulica Stodolna. Dziś trudno to sobie wyobrazić, ale niegdyś liczne stodoły stały po obu stronach szosy (w tamtych czasach wyłożonej kocimi łbami), ale płonęły w dość regularnych odstępach czasu… I stosunkowo szybko ulica została Stodolną jedynie z nazwy… Po prawej stronie widzimy tzw. Bzowy Stok, Na rondzie nie kierujemy się ku centrum miasta, lecz w stronę Komorowa, wjeżdżając w sławną ulicę Stodolną. Stojąca naprzeciw ciut cuchnącej burczącej krewetkarni odbudowana stodoła jest reliktem pozostałym po innych, którymi jeszcze pół wieku temu była zapełniona cała ulica Stodolna. Dziś trudno to sobie wyobrazić, ale niegdyś liczne stodoły stały po obu stronach szosy (w tamtych czasach wyłożonej kocimi łbami), ale płonęły w dość regularnych odstępach czasu… I stosunkowo szybko ulica została Stodolną jedynie z nazwy… Po prawej stronie widzimy tzw. Bzowy Stok, obecnie ogrodzony – dawniej jedno z ulubionych miejsc okolicznej dzieciarni.
Na rozwidleniu wybieramy główną drogę (po lewej). Za samotną zagrodą, naprzeciw terenu rekreacyjnego DPS-u wznosił się niegdyć stromy stok reskiej Góry Szubienicznej, na którym co bardziej odważni uprawiali zimą sporty zjazdowe. Niestety, został rozplantowany w początkach lat 70-tych i dziś nie ma już po nim śladu.
Mijamy po lewej stronie kompleks połączonych budynków Domu Opieki Społecznej, a następnie samotną zagrodę i przecinając ulicę Wojska Polskiego, wjeżdżamy w brukowaną ulicę Zieloną. Mijamy dawną rzeźnię, w której obecnie znajduje się baza kajakowa, dojeżdżając do promenady nad Regą – tu łączymy się z północną nitką szlaku „Dorzecze Regi” (częścią południowej jechaliśmy na początku wycieczki), skręcając przy miejscu wodowania kajaków w prawo.
Przekraczamy mostek na Redze, zostawiając za sobą oczyszczalnię ścieków. Przecinamy niewielki parczek, mijając po drodze raj wrotkarzy, hulajnogomaniaków, deskorolkowców i akrobatów rowerowych i wjeżdżamy na aleję Wolności.
Zmęczeni mogą z tego miejsca kierować się na lewo, w kierunku centrum – niebawem osiągną most na Redze, by zamknąć kółko. Zaś tym bardziej wytrwałym polecamy wybrać kierunek na prawo: przejeżdżamy wzdłuż stadionu legendarnej Mewusi (LKS Mewa Resko), a następnie równie legendarnego „leżącego wieżowca”, by spostrzec że aleja Wolności niepostrzeżenie zmieniła się w legendarną ulicę Leśną.
Nią właśnie wyjeżdżamy z Reska. Niebawem dotrzemy do lasu – warto się rozglądać, bo po drodze miniemy dobrze zachowane wczesnośredniowieczne grodzisko nad Regą – tu ponoć narodziło się współczesne miasteczko!
Dojeżdżamy do rozwidlenia dróg – ścieżka „Dorzecze Regi” biegnie wzdłuż rzeki, w prawo, my zaś skręcamy w lewo i bardzo szybko znajdujemy się na szosie Resko-Nowogard, kierując się na lewo i wkrótce dojeżdżając do Smólska – niegdyś siedziby dużego kombinatu PGR. Za osiedlem mijamy najpierw Agencję Rezerw Materiałowych, a następnie jedziemy wzdłuż niegdysiejszego tartaku, dziś zwanego raczej „pilśniakiem” – będącego obecnie zakładem koncernu IKEA i największym pracodawcą w mieście.
Skręcamy w lewo w pierwszą napotkaną ulicę (Bolesława Prusa), wjeżdżając do największego reskiego osiedla mieszkaniowego, czyli na wybudowane w końcu XX wieku Wichrowe Wzgórza.
Objeżdżając osiedle, mijamy niedawno wzniesioną zwalistą szkołę wraz z halą sportowo-widowiskową (gimnazjum), a następnie dojeżdżamy do ulicy Marian Buczka (nie, jej patronem nie jest legendarny reski milicjant), tu skręcamy w lewo, dojeżdżając do reskiej „tysiąclatki”, która niegdyś mieściła Szkołę Podstawową Nr. 2, zaś obecnie szkołę ponadpodstawową (awansowała przez te lata!). Ponownie dojeżdżamy do alei Wolności – skręcamy tu w prawo, by na wysokości młyna dotrzeć do ulicy Jedności Narodowej.
Skręcamy w lewo, przekraczając Regę poprzez zabytkowy, choć niezbyt szczęśliwie zmodernizowany most. Z niego widzimy już przystań kajakową, a nawet leżące na niej drzewo w wodzie, spod którego zaczęliśmy naszą wycieczkę. Kółko się zamknęło!
