Kiedy już Belbuk solidnie i porządnie stworzył był Ziemię, zaopatrzył ją w błękitny okrąg nieba, który Drzewem Świata zabezpieczył przed upadkiem, zasypał roztropnie Pępek Świata, co kulę ziemską wiązał, ziemią najzwyczajniejszą, i uklepał ją starannie w kształt płaskowzgórza, tak by nikt niepowołany do onegoż pępuszka się ze złymi zamiarami nie dostał – co by mogło ujściem boskiej materyi ze świata skutkować. Niedługo później w pobliżu onego wzgórza nad Regą, co się pod ogromną lipą, Drzewem Świata będącą, mieściło zamieszkali najzwyczajniejsi ludziska. Nie przy samym Drzewie Świata, które swym ogromem lęk budziło, lecz kilka mil dalej w dół rzeki. Mawiano że ryby najokazalsze pod konarami wielkiej lipy pluskają, ale nikomu odwagi nie stało, by je wyławiać, gdyż nieraz już widziano w okolicy tego ogromniastego drzewiszcza stwory nie z tej ziemi – a im lepiej się na oczy nie pokazywać. Był jednak rybak młody na tyle odważny, by wbrew radom starszych pójść w stronę wielkiego drzewa i tam sieć zarzucić. Ledwie zaś to uczynił, opór poczuł znaczny – znak że coś niezwykłego się w oka sieci zaplątało. Z trudem włók na brzeg wyciągnął. I zdumiał się niesłychanie, gdyż w sieci zamiast wielkiej ryby ujrzał dziewczę nieziemskiej urody! - Kimże jesteś? Jak cię zwą, przecudna? – zawołał. - Stem Ginką i wą nie Reska – odrzekło dziewczę, które od lat najmłodszych zwykło zjadać słów pierwsze literki. Zorientował się szybko Regosław – bo tak młodego rybaka zwano – że nie żadną Ginkę, lecz Reginkę, czyliż rusałkę reską, złapał w sieci. A zatem słusznie starsi mawiali, iż pod Drzewem Świata istoty nieziemskie hasają – a im lepiej w drogę nie wchodzić. Jednak uroda owej Reski, która faktycznie Tereską się zwała, tak Regosława zachwyciła, że strach w nim cały przed istotami nie z tego świata ukróciła. I miast uciekać czym prędzej w dół rzeki – ku grodowi swemu – Regosław usiadł pod wielką lipą, wpatrując się w wyłowioną Reginkę niczym w jaki ołtarz pięknu poświęcony. Onaż, zresztą, złych zamiarów wobec niego żadnych nie miała, bowiem Reginki zawsze ludziskom miłe były. Spodobał się jej ten hardy i piękny młodzian, jako i ona jemu. Toteż gdy następnym razem Regosław przyszedł, by zarzucić sieć pod wielką lipą, oważ Tereska, co się Reską nazwała, ponownie usiadła u boku rybaka. Tak i później było. I wyławiał Regosław wspaniałe ryb okazy, a za każdym razem serce jego biło mocniej i wciąż mocniej na widok urodziwej Reginki. Jej też był on sercu miły. I miłość w nich zakwitła – lecz jakże miłować, skoroś nawet nie z innego szczepu, ale i ze świata innego? Uprosiła w końcu Tereska samą panią Regę, by jej zezwoliła pójść przeciw regułom i poślubić lubego. - Najsamprzód niech twój wybraniec dokaże, że kocha jedynie ciebie – odrzekła Rega – A potem zobaczymy… Tedy, gdy pojawił się znów młody rybak pod wielkim drzewem sama Rega doń przemówiła w te słowa: - Dzielny Regosławie: skoroś najlepszym w mych wodach łowcą, pozwalam ci wybrać i pojąć za małżonkę najpiękniejszą z moich służek, Reginek! I stanęły w tej samej chwili przed nim najwspanialsze rusałki, urodą niedościgłe. Jedna piękniejsza od drugiej – a spośród nich Tereska wyglądała najpospoliciej. Lecz serce nie zwiodło Regosława. - Tę! Reskę chcę pojąć za żonę i wierności jej dotrzymać! Zdjęła zatem Rega niebiańską klamrę z duszy Tereski i pozwoliła, by jako najzwyklejsza Reska została u boku Regosława. - Przyjdzie jednak czas – rzekła Rega – że znów cię uwiążę nicią czarowną i powołam do służek swych, Reginek. I zamieszkali razem, Regosław i Reska, pod Drzewem Świata, na tym samym wzgórzu, którym onegdaj sam Belbuk Pępek Świata zakrył. I żyli szczęśliwie, dzieci liczne chowając. I niczego im nie brakowało. Aż nadszedł dzień zapowiadany, kiedy Rega upomniała się o swoją Reginkę. Nić nań czarodziejską zarzuciła, wciągnąwszy w tonie rzeki… Zrozpaczony Regosław całymi dniami stał nad brzegiem, pod wielką lipą, łzy wylewając i wołając głosem żałosnym: - Resko! Resko! Gdzieżeś, moja Resko?! Ludzie jego głos nawet w pobliskim grodzisku słyszeli – i z tego powodu nazwali miejsce, którym mieszkał: Resko. Sądzili że oszalał, a że wtenczas w narodzie uczucia było ponad miarę, tedy przybyli do onego Reska, by go pocieszać. Kiedy zaś na miejscu stwierdzili, że tu ryb w bród i innych bogactw dostatek, pobudowali chaty obok domostwa Regosława, co stało na wzgórzu, pod lipą. Zaś Rega, słysząc wołania rybaka i łzy Tereski, przecięła w końcu magiczną nitkę, pozwoliwszy swej Regince wrócić do świata śmiertelników. Poświęciwszy swą nieśmiertelność, znów oważ Tereska, co ją Reską zwano, zamieszkała u boku Regosława, by do późnych lat chować dzieci, wnuki i prawnuki. I czynu swego nigdy nie pożałowała.