Napisałem niegdyś pewnemu znajomemu,
może zbyt górnolotnie, że Resko jest niczym góra lodowa na oceanie Wszechświata.
„Dlaczego tak sądzisz?” – zapytał.
Na co mu odpowiedziałem krótko: „Pojedź, zobacz”.
Przez pewien czas nie dawał znaku życia. Myślałem że się nawet obraził. Jednak przypomniał się po kilku tygodniach: „Witaj. Miałeś całkowitą rację z tą górą lodową, której czubek w postaci kościelnej wieży widoczny jest już z daleka. Pojechałem, zobaczyłem. Ledwiem wysiadł, zagaduję pierwszego lepszego tubylca o najciekawsze miejsca w miasteczku. Ten mnie od razu na wyprawę dookolną zaciągnął, przy okazji opowiedziawszy mi historię własnego życia. W parku na ławce, kędyśmy przysiedli, by coś zgryźć i czymś popić, kilku innych tubylców poczęstowało mnie takimiż opowieściami, że w ciągu tych kilku godzin dowiedziałem się o Resku więcej niż o każdym z miast, które wcześniej odwiedziłem (a było ich wiele). Gdym zaś im dobrym słowem dziękował, rzekli bym wpadł jeszcze przy okazji, albo i bez niej, gdyż to co mi opowiedzieli i pokazali jest zaledwie wierzchołkiem… góry lodowej !
Zaiste: miałeś rację!”. O jednym dziwie jedynie ów kolega nie wspomniał: że Reska Góra Lodowa jest wyjątkowo żarliwa – gorrrrrrącym ciepłem codziennej niecodzienności i niezwyczajnej gościnności!
A dlaczego?

Przyjedź, zobacz… !

Jaro Reski